„W wychowaniu chodzi właśnie o to, ażeby człowiek stawał się coraz bardziej człowiekiem – o to, ażeby bardziej był, a nie tylko więcej miał, aby więc poprzez wszystko, co ma, co posiada, umiał bardziej i pełniej być człowiekiem, to znaczy, ażeby również umiał bardziej być nie tylko z drugim, ale i dla drugich.”
Jan Paweł II, Przemówienie w UNESCO (02.06.1980)
Pedagog szkolny: Małgorzata Szewczyk Pedagog specjalny: Anna Jędrych
Godziny pracy pedagoga szkolnego: Godziny pracy pedagoga specjalnego:
Wtorek 7.00 – 8.00 Poniedziałek 10.00 – 11.45
Środa 7.00 – 08.00 12.45 – 13.30
10.45 -11.45 Wtorek 11.00 – 13.00
Piątek 7.00 – 08.00 Czwartek 10.00 – 11.45
9.50 – 11.05
Pedagog szkolny uzupełnia i rozszerza działalność dydaktyczno- wychowawczą prowadzoną przez nauczycieli. Organizuje pomoc psychologiczną i pedagogiczną dla uczniów, której celem jest wspomaganie rozwoju psychicznego dzieci oraz efektywności uczenia się.
Zadania pedagoga szkolnego obejmują:
- Pomoc wychowawcom klas w rozpoznawaniu indywidualnych potrzeb uczniów oraz analizowaniu przyczyn niepowodzeń szkolnych i trudności wychowawczych poprzez obserwację zachowania pojedynczych uczniów i klasy, rozmowy indywidualne i uczestnictwo w godzinach wychowawczych oraz innych spotkaniach z klasą, analizowanie wyników nauczania i ocen z zachowania , rozmowy z rodzicami (opiekunami prawnymi), wywiady środowiskowe, udział w wywiadówkach i radach pedagogicznych, porady wychowawcze.
- Prowadzenie lub organizowanie prelekcji i dyskusji na tematy ważne i interesujące młodzież.
- Prowadzenie poradnictwa dla rodziców i udzielanie porad ułatwiających rozwiązywanie trudności wychowawczych.
- Objęcie uczniów kl. IV- VI mających trudności w realizacji procesu dydaktyczno wychowawczego różnymi formami pomocy.
- Udzielanie pomocy psychologicznej i pedagogicznej uczniom realizującym indywidualny program lub tok nauki poprzez konsultacje dla uczniów, rodziców i nauczycieli.
- Działanie na rzecz zorganizowania opieki i pomocy materialnej uczniom znajdującym się w trudnej sytuacji życiowej poprzez informowanie rodziców i uczniów o możliwościach i procedurze uzyskania zasiłków, stypendiów i innych form pomocy materialnej oraz współdziałanie z instytucjami i organizacjami pozaszkolnymi udzielającymi wsparcia materialnego.
- Współpracę z poradniami psychologiczno- pedagogicznymi i innymi poradniami specjalistycznymi
w zakresie konsultacji metod i form pomocy udzielanej uczniom oraz w zakresie specjalistycznej diagnozy w indywidualnych przypadkach. - Współdziałanie z organami szkoły, policją, sądami w przypadkach wykroczeń uczniów ( naruszenie regulaminu szkoły lub prawa).
- Prowadzenie dokumentacji pedagoga.
- Doskonalenie swoich kwalifikacji poprzez uczestnictwo w różnych formach samokształcenia.
Zwróć się do pedagoga szkolnego, gdy:
- Czujesz się bardzo samotny.
- Jesteś przekonany, że nikt cię nie rozumie.
- Nie potrafisz rozwiązać jakiegoś problemu.
- Masz problemy rodzinne.
- Nie potrafisz porozumieć się z nauczycielem.
- Chcesz podzielić się swoim sukcesem.
- Chciałbyś pomagać innym, ale nie wiesz jak.
- Masz ciekawe pomysły.
PLAN PRACY PEDAGOGA SZKOLNEGO:
PLAN PRACY PEDAGOGA SPECJALNEGO:
Przeczytaj:
Wpływ palenia papierosów na zdrowie
Gdy dziecko próbuje papierosów, istnieje bardzo duże ryzyko, że w przyszłości popadnie w uzależnienie od nikotyny. To zaś jest powiązane z ciągłą potrzebą palenia, podczas którego organizmowi dostarcza się wielu szkodliwych substancji. Szacuje się, że w papierosach znajduje się ponad 4000 związków chemicznych, z których aż 40 to substancje rakotwórcze. W składzie papierosów są między innymi:
- nikotyna – silny alkaloid o działaniu trującym i uzależniającym,
- tlenek węgla – nazywany również czadem,
- aceton – jego wpływ na organizm to np. rozpuszczanie tkanki łącznej,
- cyjanowodór – niegdyś stosowany do ludobójstwa,
- substancje smoliste – o działaniu rakotwórczym,
- polon – ma działanie radioaktywne,
- arsen – substancja trująca,
- formaldehyd – składnik do konserwacji preparatów biologicznych,
- chlorek winylu – stosowany w produkcji plastiku.
Skutki palenia papierosów bardziej odczuwają osoby, które zaczęły palić w młodości niż te, które uzależniły się w starszym wieku. Dzieci, które palą papierosy, mają osłabioną odporność i częściej zapadają na różne choroby. Ich wzrost jest spowolniony, mają mniejszy obwód klatki piersiowej, są niższe i lżejsze niż rówieśnicy. Wszelkie rany i skaleczenia goją im się wolniej niż normalnie. Problemy dotyczą również sfery edukacji. Młodzi palacze mają większe problemy z nauką na pamięć i więcej czasu potrzebują na odrabianie lekcji. Mają także trudności z uprawianiem sportów, zwłaszcza z bieganiem i pływaniem.
Spustoszenie, jakie powoduje palenie papierosów, w pełni objawia się dopiero na późniejszym etapie. Palacze są bardziej narażeni na choroby nowotworowe płuc, przełyku, tchawicy, krtani, krwi, nerek, pęcherza moczowego, trzustki i wątroby. Częstsze są choroby zębów (paradontoza, próchnica, nieprzyjemny oddech, zapalenie dziąseł), choroby układu krążenia (choroba wieńcowa, nadciśnienie, zaburzenia rytmu serca, tętniak aorty, miażdżyca) oraz choroby układu oddechowego (astma, gruźlica, grypa). Inne choroby, na jakie zapadają palacze, to cukrzyca, wrzody żołądka i dwunastnicy oraz osteoporoza. Palenie papierosów podczas ciąży może się skończyć poronieniem, przedwczesnym p2. Palenie bierne
Bardzo często zdarza się, że dzieci, mimo że same nie palą, cierpią z powodu szkodliwego działania dymu tytoniowego. Bierne palenie również może mieć tragiczne skutki. Dzieci, jeśli rodzice palą w ich obecności papierosy, są bardziej narażone na infekcje układu oddechowego, astmę i obniżenie wydolności oddechowej. W przyszłości tak samo jak palacze mogą zachorować na choroby układu krążenia, czy nowotwory złośliwe.
Okazuje się, że boczny strumień dymu tytoniowego jest nawet bardziej szkodliwy niż dym, który wdychają palacze. Z tego powodu bierne palenie dostarcza 35 razy więcej dwutlenku węgla i 4 razy więcej nikotyny. Ponadto dym papierosowy zawiera substancje alergizujące, przez które osoby z otoczenia palacza mogą cierpieć na podrażnienie gardła i błony śluzowej nosa, czy na łzawienie oczu. U dzieci kontakt z tymi substancjami może stać się przyczyną alergii.
Ze względu na dobro dziecka rodzice powinni rzucić palenie. Jeśli nie potrafią zdobyć się na taki gest, powinni starać się nie palić w obecności dziecka.
Jak dziecko popada w uzależnienie?
Wiele dzieci próbuje palenia jeszcze w bardzo młodym wieku. Zazwyczaj kieruje nimi ciekawość i chęć zaimponowania rówieśnikom. Chociaż wiedzą, że jest to szkodliwe, wydaje im się, że po wypaleniu jednego papierosa nic się nie stanie. Wypalają jednak kolejne, aby zyskać akceptację i szacunek otoczenia oraz nie wyróżniać się z grupy, w której wszyscy palą. W ten sposób coraz częściej nastolatek wystawia się na działanie nikotyny, która szybko uzależnia. Działa jak narkotyk i z czasem coraz częściej pojawia się potrzeba sięgnięcia po papierosa.
Palenie papierosów w początkowej fazie uzależnienia sprawia przyjemność. Jest to wynik wpływu nikotyny na różne substancje chemiczne w mózgu, które odpowiadają za pobudzenie, aktywność i odczuwanie przyjemności. Z jednej strony powoduje ona rozdrażnienie, a z drugiej – poprawę pamięci i koncentracji. Z czasem organizm przyzwyczaja się do efektu. Palenie jest wtedy potrzebne do prawidłowego funkcjonowania. Odczuwamy głód nikotynowy, który może zaspokoić tylko kolejny papieros. Z czasem, aby osiągnąć ten sam efekt, należy wypalić więcej – i tak coraz bardziej popadamy w nałóg.
Rodzice muszą bardzo uważać na swoje dzieci, gdyż ze zmiany nawyków i zachowania można wywnioskować, że dziecko zaczęło popadać w uzależnienie. Jeśli jest to wczesny etap, w którym nastolatek dopiero eksperymentuje z papierosami, można jeszcze skutecznie przeciwdziałać uzależnieniu.
Żródło: Parenting.pl
Umiejętność dobrego komunikowania się
Umiejętność dobrego komunikowania się z dzieckiem jest dla rodziców kluczowym wyzwaniem. Komunikacja jest rozumiana jako proces przekazywania informacji, postaw, idei, emocji oraz uczuć. Odbywa się głównie w sposób werbalny. Duże znacznie mają również niewerbalne środki komunikacji takie, jak ekspresja mimiczna, gestykulacja, dotyk, a nawet milczenie. W relacjach szczególnie bliskich, jak więź pomiędzy rodzicem i dzieckiem, jej duża część może dokonywać się w sposób zupełnie nieświadomy.
Rodzicielstwo może być szczęśliwsze i radośniejsze, jeśli stworzymy więź z dzieckiem opartą o zasady prawidłowej komunikacji. I nie ma tu znaczenia, czy twoje dziecko dopiero uczy się chodzić, czy jest nastolatkiem – dobra komunikacja to klucz do bliskich relacji, budowania poczucia własnej wartości dziecka i wzajemnego szacunku. Poznaj podstawowe zasady dobrej komunikacji, które sprawią, że to co do tej pory było tak trudne stanie się przyjemnością i zbliży was do siebie.
19 zasad dobrej komunikacji rodzica z dzieckiem
- Dziecko powinno wiedzieć, że jesteś zainteresowany i zaangażowany, a w razie potrzeby zawsze może liczyć na twoją pomoc.
- Wyłącz telewizor, odłóż smartfona lub gazetę, kiedy dziecko chce z tobą porozmawiać.
- Unikaj odbierania telefonów w momencie, gdy dziecko ma ci coś ważnego do powiedzenia. To ono jest teraz ważniejsze.
- Rozmawiaj z dzieckiem na osobności, chyba że w rozmowie mają uczestniczyć inne osoby. Najlepsza komunikacja na linii rodzic – dziecko ma miejsce wtedy, gdy w pobliżu nie ma innych osób, w tym rodzeństwa dziecka.
- Zawstydzanie lub wypominanie dziecku błędów przy innych prowadzi tylko do urazów i wrogości, a nie dobrej komunikacji.
- Nie wywyższaj się nad dzieckiem. Kucnij lub schyl się do poziomu dziecka zanim zaczniesz z nim rozmawiać.
- Jeśli jesteś bardzo zdenerwowany i zły o jakieś zachowanie lub incydent, nie zaczynaj rozmowy zanim się nie uspokoisz. Do tego czasu nie jesteś obiektywny. Lepiej się zatrzymaj, opanuj złość i dopiero później porozmawiaj z dzieckiem.
- Jeśli jesteś bardzo zmęczony, musisz włożyć dodatkowy wysiłek, by aktywnie słuchać dziecko. Prawdziwe aktywne słuchanie to ciężka praca. Tym bardziej trudna, gdy ciało i umysł są zmęczone.
- Słuchaj uważnie. Nie przerywaj dziecku, gdy stara się opowiedzieć swoją historię. Wysłuchaj jej do końca. Bądź tak uprzejmy dla dziecka, jak byłbyś dla najlepszego przyjaciela.
- Nie bądź małostkowy– nie skupiaj się na drobiazgach i pozwól dziecku rozwinąć swoją historię. Nie reaguj na wątki poboczne, jeśli dziecko próbuje dojść do sedna, np. dziecko zaczyna opowiadać, co się stało, a rodzic mówi: „Nie obchodzi mnie, co oni robią – lepiej, żebyś ty się w coś takiego nie mieszała.”
- Nie pytaj dlaczego coś się stało. Pytaj co się stało.
- Jeśli masz wiedzę o sytuacji, skonfrontuj dziecko z informacjami, które posiadasz lub które ktoś ci przekazał.
- Ogranicz do minimum:
– stawianie się w pozycji siły jako dorosły („Teraz ja mówię”, „Wiem, co jest dla ciebie najlepsze”, „Po prostu zrób, co mówię – to rozwiąże problem”),
– wygłaszanie kazań i moralizowanie, ponieważ one nie pomagają w budowaniu i utrzymywaniu otwartej komunikacji. - Nie używaj upokarzających słów lub zdań, takich jak: głupi, tępy, leniwy: „To jest głupie – to nie ma żadnego sensu” lub „Co ty możesz wiedzieć – jesteś tylko dzieckiem.”
- Pomóż dziecku zaplanować konkretne kroki, które należy podjąć, żeby dojść do rozwiązania jakiegoś problemu.
- Pokaż, że akceptujesz dziecko niezależnie od tego, co zrobiło lub czego nie zrobiło.
- Doceniaj to, że dziecko dobrze się z tobą komunikuje. Chwal za każdy wysiłek nastawiony na otwartość i szczerość.
- Dziel się z dzieckiem swoimi historyjkami, przeżyciami, uczuciami. W ten sposób także uczysz je komunikacji.
- Wykorzystuj każdą nadarzającą się sytuację, by być blisko i rozmawiać.
Właściwe reagowanie na potrzeby dziecka tworzy wzajemną pozytywną więź, natomiast ignorowanie ich wywołuje w dziecku żal, a nawet agresję. W każdym wypadku bardzo ważna jest postawa rodzica, zwłaszcza gdy dziecko szuka punktu odniesienia dla siebie, własnych ról życiowych w przyszłości. Kluczem jest dobra komunikacja.
Źródło: Niebolandia.pl
Jak być dobrym słuchaczem?
- Nie przerywaj rozmówcy.
- Stwarzaj dobry klimat, by rozmówca nie czuł się skrępowany.
- Bądź cierpliwy i opanowany.
- Okazuj zainteresowanie.
- Koncentruj się tylko na mówiącym – nie przeglądaj w tym czasie gazety, nie spoglądaj na zegarek, telewizor, czy za okno.
- Zadawaj pytania.
- Posługuj się językiem zrozumiałym dla rozmówcy.
- Upewnij się, że dobrze zrozumiałeś rozmówcę.
- Skupiaj się na najważniejszych informacjach. Staraj się je zapamiętać. Notuj.
- Stosuj potwierdzenia niewerbalne (uśmiech!).
Pedagog szkolny
Małgorzata Szewczyk
Rodzicu!
Rozmowy rodzica z dzieckiem nastolatkiem
Pamiętaj, że Twoje dziecko bardzo chce słyszeć dobre rzeczy o sobie właśnie od Ciebie. Twoje dziecko najwięcej dowie się z Twojej pochwały o nim. Powiedz mu, co widzisz i co czujesz, np.
„Widzę, że pięknie posprzątałeś w kuchni. Nie ma żadnego okruszka i naczynia umyłeś”.
Mów wprost, czego oczekujesz. Jasno określaj obowiązujące zasady, np.
” Twoim obowiązkiem jest zmywanie naczyń po kolacji”.
Nastolatek chce być traktowany poważnie. Coś błahego dla Ciebie może być ważne dla dziecka.
Nastolatek oczekuje pochwał. Gdy chwalisz swoje dziecko, budujesz jego poczucie wartości, motywujesz i zachęcasz do podejmowania wysiłku, chronisz przed negatywnym wpływem innych osób i szukaniem akceptacji u negatywnych rówieśników.
Dzieci mają lepsze wyniki, gdy rodzice interesują się ich nauką
Szanowni Rodzice,
Jak wskazują wyniki badań naukowców, najwięcej motywacji do nauki, systematyczności i poczucia obowiązku wykazują ci uczniowie, których rodzice kontrolują szkolne postępy. Aby nadzorowanie było skuteczne, warto codziennie sprawdzać postępy swojego dziecka.
1. Przejrzyj pracę domową na następny dzień, zwróć uwagę, czy pismo jest staranne, czy nie ma błędów.
2.Jeśli podejrzewasz, że dziecko czegoś nie rozumie, zapytaj je o to. Pozwól, aby wytłumaczyło ci całe zagadnienie, aż będziesz pewny, że zrozumiało temat.
3. Sprawdź zeszyty ćwiczeń, by upewnić się, że dziecko wykonało zadania.
4.Wysłuchaj, jak dziecko recytuje zadany na pamięć wiersz.
Bądź obiektywny, życzliwy i cierpliwy. Chwal zamiast krytykować. Powtarzanie tych czynności sprawi, że Twoje dziecko będzie wiedziało, czego od niego oczekujesz.
Jak być dobrym słuchaczem?
- Nie przerywaj rozmówcy.
- Stwarzaj dobry klimat, by rozmówca nie czuł się skrępowany.
- Bądź cierpliwy i opanowany.
- Okazuj zainteresowanie.
- Koncentruj się tylko na mówiącym – nie przeglądaj w tym czasie gazety, nie spoglądaj na zegarek, telewizor, czy za okno.
- Zadawaj pytania.
- Posługuj się językiem zrozumiałym dla rozmówcy.
- Upewnij się, że dobrze zrozumiałeś rozmówcę.
- Skupiaj się na najważniejszych informacjach. Staraj się je zapamiętać. Notuj.
- Stosuj potwierdzenia niewerbalne (uśmiech!).
Cztery kroki skutecznego słuchania:
- Aktywne słuchanie
– parafrazowanie (definiowanie) swoimi słowami tego, co druga osoba do nas mówi
– precyzowanie przez zadawanie pytań
– informacja zwrotna – dzielenie się odczuciami i doświadczeniami bez osądzania (natychmiast, szczerze i wspierająco)
- Słuchanie empatyczne – słuchanie z nastawieniem na zrozumienie emocji rozmówcy
- Słuchanie otwarte – nie ocenia się rozmówcy, by osądy nie zasłaniały nam naszego rozmówcy
- Słuchanie świadome – zwracanie uwagi na integrację słów i emocji.
Rodzicu przeczytaj:
Rodzicu obejrzyj: Jak wspierać poczucie wartości dziecka?
Proste ćwiczenia pamięci
Znakomita pamięć to efekt treningu pamięci.
Dlatego na co dzień rozwiązuj krzyżówki i łamigłówki, ucz się obcych słówek, zapamiętuj numery telefonów, tytuły książek, dowcipy, licz w pamięci.
Gdy musisz opanować trudny materiał, zapewnij sobie odpowiednie warunki do nauki, by niepotrzebnie nie rozpraszać uwagi (dotyczy to zarówno włączonego telewizora, jak i bałaganu na biurku) – zaoszczędzisz sporo czasu.
Znajdź też swój styl pracy (o jakiej porze najlepiej się uczysz, w jakim pokoju). Podczas nauki angażuj kilka zmysłów: czytaj na głos, spaceruj po pokoju, wystukuj rytm.
Doceń również swoją wyobraźnię: notuj za pomocą map myśli (technika tworzenia notatki przy użyciu rysunków i słów kluczy – aktywizuje obie półkule mózgowe), a czytając, twórz dynamiczne obrazy i skojarzenia – dzięki temu więcej zapamiętasz.
Żeby nie zniechęcać się do pracy, ucz się na przemian łatwiejszych i trudniejszych partii materiału. Pamiętaj też o systematycznych powtórkach. By utrzymać motywację, zawsze myśl o czekających cię korzyściach.
Mnemotechnika
Techniki pamięciowe ułatwiają szybsze zapamiętywanie, przechowywanie i przypominanie sobie informacji (dat, haseł dostępu, PIN-ów, list, numerów telefonów, treści wykładów itp.). Polegają one np. na tworzeniu akronimów (skrótowców) z pierwszych liter innych wyrazów, które próbujemy zapamiętać, układaniu wierszyków, ciągów skojarzeń. Mnemotechnika uławia uczenie się i stanowi swoisty trening pamięci i koncentracji.